Çeri and Beri

I have two parakeets, Çeri (Cherry) and Beri (Berry). They are the loveliest bird couple in the world! In the beginning, Çeri was alone and he was quite calm most of the time. Then we found Beri on the street. She was very hungry and thirsty and about to die. We took her in and put her in Çeri's cage. With our love and care she regained her strength and started to get out of the cage and discover the house. Çeri, on the other hand, eyed her suspiciously for two days. Then, suddenly, he started to follow her everywhere! It's really funny to watch, to be honest; but a bit embarrassing to see a male in this situation, even if it's a bird...

(Çeri is the white-blue one by the way)

Anyway, they're maybe the happiest creatures on Earth and that made me think. I refill their food and water when they're empty. If I don't, they will just die. They seem not to worry about this, but they really don't have any insurance about their future. There is simply no guarantee that they will have food the next time they're hungry. So why they're so happy? I think there are two explanations. One, they're stupid. They're simply incapable of realising the risks. The ignorance is bliss and so on... Second, they're somehow aware of something that assures them and keep them from worrying and let them enjoy life. Which one do you think?

I know poverty is one of the hardest things in life. But maybe living a life where somedays you can't find anything to eat is better than a life of constant worrying about the future.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Aralıklı Tekrar Sistemi (Spaced Repetition System) ve Anki

Image
Bloga verdiğim uzun bir aradan sonra bir tanıtım yazısıyla karşınızdayım. Bu yazı hem yazageldiğim konulardan farklı olması, hem de Türkçe olması sebebiyle bu blogun formatından ayrışıyor. Ancak, bloga başlarken belirlediğim hedefe ulaştığım için bir mahzur görmüyorum. Bu yazıyı özelde YLSY bursiyeri olup ömür boyu öğrenme yoluna girmiş meslektaşlarım, ve Tıpta Uzmanlık Sınavına hazırlanan arkadaşım Seyfullah adına (kendisine çok faydalı olacak bu sistemi kullanmaya ısrarlarıma rağmen başlamadığı için, belki bu atıf vesilesiyle başlar umuduyla), genelde de bir şeyler öğrenmeye çalışan herkes adına yazıyorum. Yazının temel konusu ‘nasıl daha etkili öğrenebiliriz’. Kısaca iki şeyden bahsedeceğim: Aralıklı Tekrar Sistemi (Spaced Repetition System) ve bu sistemi uygulayan Anki uygulaması. Yukarıdaki eğrinin farklı sürümleri var, ama hepsinin söylediği şey aynı: tekrar etmediğimiz, kullanmadığımız bilgiyi unutuyoruz. Yeni öğrendiğimiz bir bilgiyi yaklaşık 7 gün hiç tekrar etmezsek t...
Read more

Tepe

Emin durup sırtında taşıdığı odun parçalarını yere koydu ve kasabanın ucundaki tepeye doğru baktı. Arkadan gelen arkadaşı Emin'in yanında durdu ve,  -Ne oldu, neden durdun? -Sanki bir ışık gördüm.  Arkadaşı Emin'in baktığı yöne doğru baktı ve, -Nerede, tepede mi?   -Evet.   -Emin misin? Oraya kimse çıkmaz ki.   Emin bir süre daha tepeye baktıktan sonra,  -Bilmem, belki de yanlış görmüşümdür. Neyse, hadi şu odunları kasabaya götürelim de biraz ısınalım, bu akşam hava çok soğuk.  Böylelikle, yağan karın da etkisiyle yerdeki karların içinde kaybolmaya başlayan odun parçalarını tekrar sırtlarına yükleyip kasabanın yolunu tuttular.   ----------------------------------- Yine bir akşam üzeri, Emin ve arkadaşı topladıkları odunlarla kasabaya dönerlerken, Emin aynı yerde durdu. Arkadaşı,  -Yine mi ışık?   -Hayır, duymuyor musun?   -Neyi?   -Kahkahalar...   -Ben rüzgardan başka bir şey duymuyo...
Read more

THE SKY IS BLUE: STORIES (My New Book)

Image
  Check the book here     My book is published! There are seven stories inside. Here is my favorite story -the one that gave the book its name: THE SKY IS BLUE LEIB’S BEEN EXERTING ALL HIS WILL TO KEEP HIS EYELIDS OPEN. How could something so thin and small feel this heavy? Such a waste, too. All this effort to stay awake… It could be used for something productive… like sleeping. Even the wooden bench he was sitting on wouldn't bother him. He could just curl up and… No, maybe it would bother him. The bit right in the middle that's been poking at his leg would probably ruin his sleep. He wished he'd taken the instructions more seriously, and carved the wood evenly. That’d seemed like a waste too, making your own bench… Why can't we use the benches of the graduating students, he'd asked. Something about not taking anything for granted, the instructors had said.      Speaking of instructors… What's the old goat been yapping about? Leib could see In...
Read more