The Dreams, Crises and Her

They say we dream every night, but don't remember it. I'm really interested in dreams and I happened to discover a way to remember them. What you need to do is to make yourself half-conscious: to be in a state between awakeness and sleep. You can achieve this by first sleeping and then waking up at any point through the night. Then, you need to stay awake for a while -about half and hour or so. Finally you should lie down on the bed, set an alarm for about 30 minutes later then try to go to sleep. It won't work if you stay conscious during this time; you need to be half asleep. When the alarm goes off there is a high chance that you'll remember not only one but many dreams. Works for me, anyway. I haven't done this intentionally as I described, but it works all the time.

...

Every now and then, I lose my motivation for living. Once, twice a month... On these days, I just can't do anything. Anything productive I mean. Thankfully, this mood of mine doesn't last too long and has a simple cure. I stay at home, eat junk food and watch some movies that I've probably seen hundreds of times. The Lord of the Rings series, for example. And this somehow motivates me to continue. Keep me doing what I had been doing. Until the next crisis...

...

I love a girl for many years now. A hopeless love... Is it, really? Or is it that I want it to be hopeless? The fear and panic of seeing the obstacles between me and her vanish... What I'm talking about is completely different than the fear of commitment. This is something else, but I don't know how to explain it.

I think I've found what I've been seeking. But I would want to apologise to her as I have done my fair share to keep this love hopeless. And maybe this was not what she wanted.

She's is my thoughts, in my dreams. Her face, her eyes, her smile, her voice... I'm grateful to her for the things I've felt through her love and for the things I've learned through these feelings.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Aralıklı Tekrar Sistemi (Spaced Repetition System) ve Anki

Image
Bloga verdiğim uzun bir aradan sonra bir tanıtım yazısıyla karşınızdayım. Bu yazı hem yazageldiğim konulardan farklı olması, hem de Türkçe olması sebebiyle bu blogun formatından ayrışıyor. Ancak, bloga başlarken belirlediğim hedefe ulaştığım için bir mahzur görmüyorum. Bu yazıyı özelde YLSY bursiyeri olup ömür boyu öğrenme yoluna girmiş meslektaşlarım, ve Tıpta Uzmanlık Sınavına hazırlanan arkadaşım Seyfullah adına (kendisine çok faydalı olacak bu sistemi kullanmaya ısrarlarıma rağmen başlamadığı için, belki bu atıf vesilesiyle başlar umuduyla), genelde de bir şeyler öğrenmeye çalışan herkes adına yazıyorum. Yazının temel konusu ‘nasıl daha etkili öğrenebiliriz’. Kısaca iki şeyden bahsedeceğim: Aralıklı Tekrar Sistemi (Spaced Repetition System) ve bu sistemi uygulayan Anki uygulaması. Yukarıdaki eğrinin farklı sürümleri var, ama hepsinin söylediği şey aynı: tekrar etmediğimiz, kullanmadığımız bilgiyi unutuyoruz. Yeni öğrendiğimiz bir bilgiyi yaklaşık 7 gün hiç tekrar etmezsek t...
Read more

Tepe

Emin durup sırtında taşıdığı odun parçalarını yere koydu ve kasabanın ucundaki tepeye doğru baktı. Arkadan gelen arkadaşı Emin'in yanında durdu ve,  -Ne oldu, neden durdun? -Sanki bir ışık gördüm.  Arkadaşı Emin'in baktığı yöne doğru baktı ve, -Nerede, tepede mi?   -Evet.   -Emin misin? Oraya kimse çıkmaz ki.   Emin bir süre daha tepeye baktıktan sonra,  -Bilmem, belki de yanlış görmüşümdür. Neyse, hadi şu odunları kasabaya götürelim de biraz ısınalım, bu akşam hava çok soğuk.  Böylelikle, yağan karın da etkisiyle yerdeki karların içinde kaybolmaya başlayan odun parçalarını tekrar sırtlarına yükleyip kasabanın yolunu tuttular.   ----------------------------------- Yine bir akşam üzeri, Emin ve arkadaşı topladıkları odunlarla kasabaya dönerlerken, Emin aynı yerde durdu. Arkadaşı,  -Yine mi ışık?   -Hayır, duymuyor musun?   -Neyi?   -Kahkahalar...   -Ben rüzgardan başka bir şey duymuyo...
Read more

THE SKY IS BLUE: STORIES (My New Book)

Image
  Check the book here     My book is published! There are seven stories inside. Here is my favorite story -the one that gave the book its name: THE SKY IS BLUE LEIB’S BEEN EXERTING ALL HIS WILL TO KEEP HIS EYELIDS OPEN. How could something so thin and small feel this heavy? Such a waste, too. All this effort to stay awake… It could be used for something productive… like sleeping. Even the wooden bench he was sitting on wouldn't bother him. He could just curl up and… No, maybe it would bother him. The bit right in the middle that's been poking at his leg would probably ruin his sleep. He wished he'd taken the instructions more seriously, and carved the wood evenly. That’d seemed like a waste too, making your own bench… Why can't we use the benches of the graduating students, he'd asked. Something about not taking anything for granted, the instructors had said.      Speaking of instructors… What's the old goat been yapping about? Leib could see In...
Read more